Ageeth
Ik was zestien jaar oud toen ik het huwelijksbootje instapte en ben uiteindelijk zevenentwintig jaar gelukkig getrouwd geweest. We hadden een goedlopend bedrijf in de kassenbeglazing en een prachtig gezin met vier kinderen. Als je me een kleine tien jaar geleden had gezegd dat ik nu in een klein kamertje zou leven en dakloos zou zijn, had ik je waarschijnlijk hard uitgelachen. Maar het is waar, ik ging van alles erop en eraan, naar helemaal niets. Mijn man kreeg een ernstig ongeluk in het buitenland, en vanaf dat moment, sloeg mijn leven compleet om.
Thema
Dakloos
Leeftijd
45
Duur traject
12 maanden
Onderwerp
Onderwerpregel
Op een dag stelde mijn man voor om op papier te scheiden. Hij zei: “Dan neem jij de schulden en ik de rest, want wij gaan toch nooit meer uit elkaar.” Ik ben er met open ogen ingestonken, al zag ik dat op het moment zelf niet. Door alles wat er speelde ben ik steeds meer gaan drinken. Ik wilde ontsnappen, even niets meer voelen. Het sloop erin, tot het zo erg was dat ik uit mijn werk kwam, ging drinken en om tien uur ’s avonds laveloos op de grond lag. Toen moest de echte ellende nog beginnen.
Uiteindelijk zijn we op papier gescheiden. We leefden nog wel samen als man en vrouw, maar we waren ook uit elkaar gegroeid. Om er vervolgens ook nog eens achter te komen dat mijn man een relatie had met mijn beste vriendin. Toen ik hem daarmee confronteerde, zei hij: “ja, ik ben verliefd op iemand anders, jij kunt gaan.” En dat was dat.
Hij de lusten en ik de lasten
Op een dag stelde mijn man voor om op papier te scheiden. Hij zei: “Dan neem jij de schulden en ik de rest, want wij gaan toch nooit meer uit elkaar.” Ik ben er met open ogen ingestonken, al zag ik dat op het moment zelf niet. Door alles wat er speelde ben ik steeds meer gaan drinken. Ik wilde ontsnappen, even niets meer voelen. Het sloop erin, tot het zo erg was dat ik uit mijn werk kwam, ging drinken en om tien uur ’s avonds laveloos op de grond lag. Toen moest de echte ellende nog beginnen.
Uiteindelijk zijn we op papier gescheiden. We leefden nog wel samen als man en vrouw, maar we waren ook uit elkaar gegroeid. Om er vervolgens ook nog eens achter te komen dat mijn man een relatie had met mijn beste vriendin. Toen ik hem daarmee confronteerde, zei hij: “ja, ik ben verliefd op iemand anders, jij kunt gaan.” En dat was dat.
Mijn zoon zei: “mam je moet naar Perspektief Delft gaan”.
De eerste week in de opvang heb ik alleen maar zitten huilen. Uiteindelijk ben ik papier gaan prikken als dagbesteding. En toen kwam het allemaal binnen.
Dan loop je daar als moeder van vier, buiten papiertjes te prikken. Ik vond dat zo bizar. Ik een Nederlandse vrouw, altijd gewerkt, altijd alles volgens de regels en ik had niets meer. Toen pas zag ik hoe onterecht het systeem in Nederland werkt, ik had dat nooit verwacht. Ik heb daar echt een knauw van gekregen.
Tot het punt dat ikzelf besefte dit kan niet meer zo, ik wil meer voor mezelf en mijn kinderen. En op dat moment kwam ik in aanraking met het vrijwilligerswerk wat ik nu nog steeds doe en kwam ik terecht in de schoonmaak. Op een fantastische locatie waar mensen met een beperking, begeleid wonen. Heel langzaam kroop ik weer omhoog, ik kreeg energie van dat werk en van die mensen! Ik ervoer weer dat ook ik wat te bieden heb.
Uiteindelijk heeft dit verhaal me ook wat gebracht.
Ik ben veel sterker geworden. Ik heb een carrière switch gemaakt die ik niet voor mezelf had kunnen bedenken. Want het werken voor en met mensen met een beperking geeft me zoveel voldoening. Ik wil dat altijd blijven doen en hoop dat, als ik de schuldsanering uit ben, hier een vaste baan in kan vinden.
Die mensen zijn zo blij met de kleinste dingen. En door wat ik heb meegemaakt, ben ik de kleine dingen zoveel meer gaan waarderen. Van een boodschappenbriefje maken tot helpen met aankleden, van de wc schoonmaken tot even een praatje maken. Ik geniet ervan en ik heb het vreselijk naar m’n zin. Als ik een dagje niet ben geweest, ben ik er echt ziek van.
Ik heb een goed leven gehad en die tijd met m’n ex zou ik zo overdoen, daar teken ik voor. Maar dat is er niet meer,
dus ik heb op een gegeven moment gewoon een knop omgegooid. Ik moest gewoon een ander pad inslaan. Ik kon jankend met een pot bier in een hoekje van de kamer gaan zitten, of die tweede kans pakken.
Ik heb een knop omgedraaid
en die tweede kans gepakt.
En die tweede kans heb ik echt gekregen bij Perspektief, en die heb ik met beide handen aangepakt. Ik blijf Perspektief daar ook altijd in ondersteunen. Ik had helemaal niks meer en mede door hun ben ik er weer bovenop gekomen.
Vanuit de opvang kwam ik in het Woonhotel Westland terecht. De eerste periode daar, heb ik me echt doorheen moeten worstelen. Je zit met allemaal verschillende mensen, ieder met hun eigen achtergrond en dus ook problemen. Dan gebeurt er weleens wat. En dan ben ik ook nog eens één van de weinige vrouwen, en dan kan je je wel alleen voelen. Daardoor ben ik veranderd, ik ben harder geworden en minder van vertrouwen.
Ik ben hier echt weer bij nul begonnen, zowel financieel als sociaal. Tuurlijk zit ik nog weleens is zak en as, maar als ik dan naar m’n kleinzoon kijk en denk aan m’n kleindochter die onderweg is, dan zeg ik tegen mezelf: “kom op, doorgaan.” Ik heb mijn leven weer opgepakt en dat doet de kinderen zo goed. Ze zijn zo wantrouwend naar mij geweest en terecht. Maar ze zien ook dat ik weer goed ga en dat ik doorzet. Ik pas op m’n kleinzoon en ik ga ook op m’n kleindochter passen. Dat zegt voor mij genoeg.
Ik denk dat ik degene ben, van het gezin, die de hardste douw heeft gekregen. Dat hoop ik in ieder geval, maar de kinderen gaan voor nu lekker. Ik kan echt genieten van de band die ik met ze heb, en ik kijk uit naar de toekomst. Ik droom van een eigen huisje, waar de kinderen gewoon kunnen blijven slapen en ik weer moeder kan zijn. Natuurlijk in de buurt van Delft, zodat ik m’n werk kan blijven doen. En wie weet ooit misschien nog wel een leuke vriend. Ik merk nu dat ik nog vaak aan het overleven ben, en ik wil graag weer leven. Daar verlang ik naar. Ik blijf vooral doorgaan, knokken voor m’n plek. Een ander doet het niet voor je!
Samen met mijn jongste zoon cross ik het hele Westland door.
Wij helpen je verder
We zetten onze specialistische kennis graag in om jouw problemen op te lossen en patronen te doorbreken.