Pepijn

Ik ben Pepijn, achtendertig jaar oud, geboren en getogen in Delft. Als ik ergens enthousiast over ben, dan is het over de zeevaart. Vanaf mijn zestiende wist ik dat ik daar iets mee wilde doen. Maar mijn hele jeugd heb ik ongeveer doorgebracht op een skateboard. En daardoor kwam er van die interesse in de zeevaart in eerste instantie niks terecht. Later ben ik naar de Hogere Zeevaartschool gegaan, maar ben ik uiteindelijk na één semester weer gestopt.

Thema
Wonen & Zorg

Leeftijd
45

Duur traject
12 maanden

Onderwerp
Onderwerpregel

Dat leren was gewoon niet mijn ding, het lukte niet echt. Van daaruit ben ik naar de kunstacademie gegaan, en dat heb ik met twee vingers in mijn neus gehaald. Kunst is ook echt een passie van mij, vooral als het met robotica en elektrische motoren te maken heeft. In die richting ben ik ook afgestudeerd. Maar geld verdienen met kunst, dat vind ik moeilijk. Maar je hebt toch geld nodig…

Als je iets van mij moet weten, is dat je niets moet, vrijheid is alles.

Ik zit nu sinds een maandje of vier in de dag- en nachtopvang. Ik woonde bij mijn moeder, maar het was tijd om op eigen benen te staan. Ik hou van mijn vrijheid en pak die ook echt. Maar als ik teveel mijn vrijheid pak, dan raak ik uit balans en dat heeft vaak een chaotisch effect op mijn werk en leven. Mails worden dan niet meer gelezen, ik raak achter met zaken, rekeningen worden niet meer betaald en ik raak mensen kwijt.

Ik zie mezelf niet als dakloos, ik ben een reiziger.

Zo werd ik ook uitgeschreven bij de woningbouw en ben ik in de opvang terecht gekomen, maar het was wel een bewuste keuze van mij om zo verder te gaan. Ik ben in de buurt van de opvang opgegroeid, dus ik kijk daar ook niet raar naar. Ik leer hier veel over mezelf.

Voor een baas werken vind ik moeilijk

Ik vind het lastig om voor een baas te werken. Ik heb nogal een eigen overtuiging over wat goed en slecht is.

Als ik het ergens niet mee eens ben, leidt dat tot muiterij, om het maar even in zeemanstaal te zeggen. Ik schiet in de verdediging en eigenlijk is het dan al te laat. Zo gaat het ook met studeren, als ik maar één ding in een boek zie staan, waar ik het niet mee eens ben, dan laat ik heel het boek liggen. Ik kan dan gewoon niet verder lezen. Dan komt de rebel in mij naar boven die op dat moment groter is dan ikzelf.

Ik moet zeggen dat het nu veel beter gaat dan vroeger. Ik ben weer een tijdje bezig met Hoge School voor de Zeevaart en heb mijn theorie gehaald. Met mijn stage wil het nog niet echt lukken. De ene stageplek werd onderbroken, omdat ik te eigenwijs was. En bij de andere stageplek ben ik na vijftien dagen weggestuurd omdat ik te weinig theoretische kennis zou hebben. Ik wil er echt iets van maken, maar ik word er soms wel moedeloos van.

Ik verlang naar een vreedzaam leven: harmonie tussen vrijheid en stabiliteit.

Ik denk veel over dingen na, misschien wel teveel. Mensen zeggen m’n hele leven al: “je denkt teveel.” Ze ervaren me vaak als te serieus en dat maakt me soms boos en ook eenzaam. Je hebt serieus en deprimerend, ik weet dat het niet hetzelfde is, maar ik kan al snel die deprimerende kant op gaan. En toch blijf ik altijd alert op dingen waar ik het niet mee eens ben en nadenken over hoe het beter kan. Ik denk namelijk dat daar het hele menszijn over gaat. We hebben het nodig, want zo komen we verder. Ik heb het nodig, want ik kan alleen maar over mezelf praten.

Alleen nu kan ik zien dat ik altijd te agressief ben geweest, teveel vuur, teveel actie. Daarom trekt de zeevaart me zo, ik hou zo van dat water. Zodra ik op dat water stap, kom ik tot rust, het doet iets met mijn systeem. En bij Stichting Stunt krijg ik de kans om mezelf daarin te ontwikkelen en vaar ik als vrijwilliger fluisterbootjes door de historische grachten van Delft. Stichting Stunt bestaat uit veel meer afdelingen, maar op de Canal Hopper bootjes ben ik thuis.

Ik zie Perspektief als een stukje professionele begeleiding. Er wordt hier een behoorlijk strak regime aangehouden om het niet te laten verloederen. En daar heb je professionals voor nodig. En dat niet alleen, je hebt mensen nodig die het willen. En dat kunnen de mensen zijn die hier als cliënt komen, zoals ik. En de mensen die hier werken.

De mensen die bij Perspektief werken, zijn ook maar gewoon mensen, die niet alles kunnen.

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Ik zie steeds meer overeenkomsten tussen de mensen die hier werken en de cliënten die hier komen. Iedereen probeert zijn steentje bij te dragen op een of andere manier, ik ook.

Ik sta op de wachtlijst voor een eigen huis, ik heb nog geen urgentie aangevraagd, want dat ervaar ik nog niet. Ik kan hier tot nu toe nog tot rust komen en ik mag mijn opleiding doen. Ik heb een stukje uitkering en ik doe vrijwilligerswerk, ik heb niet veel geld, maar je hoort me niet klagen, ik voel me rijk. Ik heb geen dure gewoontes meer. Ik word blij van kleine dingen, dingen die ik vroeger nooit zag. En ik ben mezelf steeds meer bewust dat ik van niets iets kan creëren. Het lukt misschien nog niet altijd, maar ik ben daarin kleine stappen aan het nemen.

Ik geef meer en neem minder, zonder dat ik mezelf tekort doe. Als ik naar de toekomst kijk dan zie ik mezelf op korte termijn wel wonen in een kamertje ergens in Delft, verbonden met de stad. Delft en het stadsleven zijn belangrijk voor mij, toch die actie. Op langere termijn wil ik in de ‘middle of nowhere’ wonen en droom ik stiekem van een stukje land in de buurt van een rivier, waar ik ooit een eigen boerderijtje bouw. Ik wil het helemaal zelf opbouwen en het land verbouwen.

Ik droom stiekem van een stukje land in de buurt van een rivier, waar ik ooit een eigen boerderijtje bouw.

Wij helpen je verder

We zetten onze specialistische kennis graag in om jouw problemen op te lossen en patronen te doorbreken.

Contact opnemen